Wzorce ruchowe PNF to ruchy przebiegające trójpłaszczyznowo, prowadzone wzdłuż diagonalnych ,dzięki czemu dochodzi do zaktywizowania dużej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego.Za najważniejszą komponentę ruchu uważa się rotację. Warunkuje ona siłę i koordynację wykonywanego ruchu.
Założeniem terapii jest praca nad funkcją. Zgodnie z koncepcją PNF badanie i terapia stanowią integralnącałość i wzajemnie się implikują. Terapeuta w terapii wykorzystuje irradiację, a więc przeniesienie pobudzenia z miejsc najbardziej sprawnych ruchowo do miejsc uszkodzonych. PNF wiele uwagi poświęca także kontroli motorycznej pacjenta.
Metodę PNF stosuje się w neurologii, ortopedii, pediatrii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy czy skoliozach.
PNF jest metodą przyjazną pacjentowi, ponieważ uwzględnia podczas planowania terapii potrzeby ruchowe i problemy pacjenta. Najważniejsze w terapii są:
W terapii PNF wykorzystywane są techniki uczące ruchu i koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, mobilizujące, przeciwbólowe , a także program ćwiczeń funkcjonalnych na materacu, nauka chodzenia, usprawnianie funkcji wegetatywnych (mięśni twarzy, języka oraz funkcji oddychania połykania i artykulacji), a pośrednio dochodzi również do regulacji pracy autonomicznego układu nerwowego, szczególnie podczas terapii oddechowej oraz oddziaływań w obrębie tułowia i klatki piersiowej.
