Uszkodzenia stożka można generalnie podzielić na urazowe oraz przewlekłe.
Stożek tworzą idąc od przodu do boku i tyłu wokół głowy kosci ramiennej, kolejno ścięgna mięśni: podłopatkowego(ang. subscapularis, ssc); głowy długiej bicepsa (ang. long head of biceps, lhb); nadgrzebieniowego (ang. supraspinatus, sst); podgrzebieniowego (ang. infraspinatus, ist); obłego mniejszego (ang. teres minor, tm) i większego.
Uszkodzenia stożka można generalnie podzielić na urazowe oraz przewlekłe. Urazowe uszkodzenia są rzadsze, częściej na proces zwyrodnieniowy stożka nakłada się uraz. Wiele uszkodzeń stożka, zwłaszcza tych częściowych, bez dużego obkurczenia(retrakcji) mięśni kwalifikuje się do leczenia zachowawczego czyli specjalistycznej kinezyterapii. Uszkodzenia masywne lub niepoddające się leczeniu rehabilitacyjnemu wymagają leczenia operacyjnego. Większość z nich może być leczona artroskopowo. Leczenie artroskopowe uszkodzeń stożka rotatorów to najwyższy stopień wtajemniczenia w artroskopii rekonstrukcyjnej barku.
Leczenie rekonstrukcyjne polega na pobudzeniu procesów gojenia w obszarze uszkodzenia i następnie stabilizacji uszkodzonej tkanki specjalistycznymi implantami tzw. kotwicami. Po zabiegu rekonstrukcyjnym zwykle konieczne jest unieruchomienie stawu w ortezie.
Staw barkowy stabilizowany jest przez swoistą „uszczelkę” – obrąbek stawowy (ang. labrum).
