Oczywiście inne będzie leczenie po skomplikowanym złamaniu u dorosłego, inne po złamaniu u dziecka a jeszcze inne po skręceniu u nastolatka.
Szczegółowe postępowanie określa ortopeda biorąc pod uwagę rodzaj urazu, dane z diagnostyki obrazowej (RTG, USG, czasami TK lub RM) oraz wiek chorego. Ogólna zasadą leczenia urazów łokcia jest jak najszybsze rozpoczęcie ćwiczeń czynnych. Staramy się unikać ćwiczeń biernych (a więc uruchamiania stawu siłą przyłożoną z zewnątrz, bez udziału mięśni własnych chorego). Często po skomplikowanych złamaniach celem leczenia operacyjnego jest uzyskanie anatomicznego ustawienia odłamów ale również na tyle skuteczna stabilizacja złamania aby można było już w pierwszych dniach po zabiegu rozpocząć ćwiczenia.
Ze względu na specyfikę funkcji kończyny górnej jakiekolwiek ograniczenia ruchomości łokcia a zwłaszcza rotacji przedramienia powodują ograniczenie sprawności. Stosunkowo najlepiej chorzy znoszą niewielkie ograniczenia wyprostu łokcia (oczywiście nie dotyczy to sportowców).
Leczenie utrwalonych przykurczów w stawie łokciowym jest trudne, rokowanie często nie jest pomyślne. Pomocne może być w takich sytuacjach leczenie artroskopowe, ale nie należy tu oczekiwać spektakularnych sukcesów,. Często konieczne jest leczenie wieloetapowe.
Łokieć to częsta lokalizacja bólów przeciążeniowych. Dotyczą one zwykle przyczepów mięśniowych i mają charakter entezopatii. Przyczyną entezopatii jest zaburzenie równowagi pomiędzy wytrzymałością przyczepu a siłą i elastycznością mieśnia. W obrębie łokcia najczęstsza jest entezopatia prostowników- popularna nazwa tego schorzenia to łokieć tenisisty. Nieco rzadziej zdarza się entezopatia przyczepu zginaczy (objawem jest tepy ból po przysrodkowej stronie łokcia)- potocznie nazywana łokciem golfisty.
